Współpraca z dietetykiem wielu z nas kojarzy się z systemem: idę na wizytę, dietetyk pyta czy na coś choruję, co lubię jeść i ile ewentualnie chcę schudnąć, a kilka dni później dostaję gotowy jadłospis, w którym od a do z wskazane jest co, ile i kiedy mam jeść. I mi także wydawało się, że tak właśnie powinna wyglądać praca dietetyka. Okazało się, że niekoniecznie. Coraz częściej i głośniej mówi się, że praca z Pacjentem, która polega tylko na ścisłym trzymaniu się przygotowanego jadłospisu, może prowadzić do efektu jo-jo, uzależniania Pacjenta od dietetyka, zaburzania relacji z jedzeniem. 

Dlaczego? Jeśli zadaniem Pacjenta jest tylko kupić konkretne produkty z listy i następnie przygotować z nich wskazane dania to będzie się odpowiednio (i zdrowo) odżywiał dopóki do tego dietetyka chodzi i te diety dostaje. Gdy przychodzi moment, że na przykład schudł już wystarczająco i kończy się współpraca to Pacjent staje przed wyborem: albo będę teraz do końca życia jadł tylko to, co było w tych jadłospisach od dietetyka, albo wrócę do starego sposobu żywienia i znów przytyję. A moim zdaniem jest jeszcze trzecia opcja, ale wymaga ona pewnej modyfikacji sposobu współpracy.